BENİM ADIM SURİYE - MY NAME IS SYRIA
🌊 Benim Adım Suriye
— Yalnızlığın ve sürgünün fotoğrafla yazılan hikâyesi
Benim adım Suriye...
Ve yüzüm görünmez artık Akdeniz’in tuzlu rüzgârında.
Bir zamanlar ev olan topraklardan, şimdi adı unutulan sokaklardan
savrulmuş bir hikâyeyim ben,
bir kadının gözlerinde asılı kalan sessizlik kadar derin,
bir çocuğun uçurtmasında gizlenen umut kadar hafifim.
Bu proje, sadece bir fotoğraf dizisi değil;
bir milletin ruhunu taşıyan,
kadrajlara sıkışmış ama kalplere taşan
yalnızlıkların ve göç yollarının izidir.
Her bir kare,
Suriyeli kadınların bedenlerinde yankılanan
suskun bir şarkıdır;
gökyüzüne bakan ama geleceği göremeyen gözlerin anlatımıdır.
Sanatçı, elinde bir telefonla
büyük lenslerin yarattığı mesafeyi aşar;
bir dost gibi yaklaşır o kadınlara,
onları “öteki” yapmaz, “bizimki” yapar.
Ve işte orada, Mersin’in sahilinde
rüzgâra karşı duran bir beden,
yüzü görünmez, sesi çıkmaz ama
bir halkın acısını taşır içten içe.
Bu görseller, yalnızca anı dondurmaz;
kolektif bir hafızanın şiirine dönüşür.
Tıpkı Dorothea Lange’ın Göçmen Anne’si gibi,
Sebastião Salgado’nun Exodus’undaki göçmenler gibi…
Bu kadınlar da,
henüz doğmamış bir geleceğin
kırılgan taşıyıcılarıdır.
Ve çocuklar...
bir kız çocuğu yere eğilip uçurtmasını göğe salar,
o uçurtma, sadece kâğıttan bir oyuncak değil;
yitip giden bir halkın dua gibi yükselen hayalidir.
Bir erkek çocuk kaslarını gösterir,
oysa gerçek gücü çocuk kalabilmekte saklıdır.
Her fotoğraf, birer hafıza parçası;
bir direnişin, bir haykırışın,
bazen de sessiz bir kabullenişin
şairane izdüşümüdür.
“Benim Adım Suriye”,
mobil bir mercekle ama evrensel bir yürekle çekilmiş;
yalnızlığın ve göçün haritasını çizen
bir görsel ağıttır.
Tarih, bu karelerde yeniden şekillenir;
ve biz, izleyici değil, tanık oluruz.
My Name is Syria
— A story of loneliness and exile, written in photographs
My name is Syria...
And my face is no longer visible in the salty wind of the Mediterranean.
I am a story cast away from lands that were once home,
from streets whose names are now forgotten.
As deep as the silence lingering in a woman's eyes,
as light as the hope hidden in a child's kite — that is what I am.
This project is not merely a photo series;
it carries the soul of a nation,
traces of solitude and migration
pressed into the frame yet overflowing into hearts.
Each photograph
echoes a silent song in the bodies of Syrian women;
a gaze turned toward the sky,
yet unable to see the future.
The artist, with only a phone in hand,
crosses the distance created by grand lenses;
approaches these women like a friend,
not as the “other” but as “one of us.”
And there, on the shores of Mersin,
a body stands against the wind —
its face unseen, its voice unheard,
yet it carries the sorrow of a people deep within.
These images do not merely freeze moments;
they transform into the poetry of collective memory.
Just like Dorothea Lange’s Migrant Mother,
or Sebastião Salgado’s Exodus…
These women, too,
are the fragile bearers
of a future yet to be born.
And the children...
a little girl kneels to release her kite to the sky —
not just a paper toy,
but a dream rising like a prayer for a vanished people.
A boy flexes his muscles,
but his true strength lies in the innocence he tries to protect.
Each photograph is a piece of memory;
a form of resistance, a cry,
or sometimes, a poetic reflection of silent acceptance.
My Name is Syria
is not just captured with a mobile lens,
but drawn with a universal heart —
a visual elegy mapping loneliness and displacement.
History is redrawn in these frames,
and we are not mere spectators,
but witnesses.